سری Veriozon IndyCar بخشی از بالاترین سطح مسابقات قهرمانی اتومبیلرانی آمریکا است که با نام ایندی ۵۰۰ نیز شناخته می شود. رانندگان، که معمولا ۳۳ نفر هستند، باید برای به پایان رساندن مسابقه ۲۰۰ دور را گرد مسیر ۲.۵ مایلی مسابقه بزنند و در مجموع ۵۰۰ مایل را طی کنند و این ۵۰۰ مایل وجه تسمیه Indy 500 نیز هست. جمعیت تماشاگران این مسابقه چیزی حدود ۲۵۰ تا ۳۰۰ هزار نفر را است و به گفته برخی، این بزرگترین رویداد یک روزه ورزشی در جهان است.
ایندی 500 حتی در بین مسابقاتی که به عنوان «افسانهای» شناخته شدهاند، یک مسابقه خیلی قدیمی محسوب میشود. این مسابقه همچنین یکی از مشهورترین و بزرگترین اتفاقات دنیای خودرو بود. ایندی ۵۰۰ در کنار گراندپریکس موناکو و ۲۴ ساعته لهمانس، تاج دنیای مسابقات خودرو بودند.
مسیر مسابقه اتومبیلرانی ایندیاناپلیس در سال ۱۹۰۹ ساخته شده بود و بر خلاف باور عموم، این مسیر از ابتدا با آجر پوشانده نشده بود. مسیر آجری پس از آسفالت ناهمواری که در طول سال اول تاسیس منجر به تصادفات شدید شد، رنگ حیات به خود دید. اولین مسابقه در مسیر آجری در تعطیلات آخر هفته «روز یادبود» سال ۱۹۱۰ برگزار شد. آن مسابقه جمعیت زیادی را به پیست کشاند ولی بعد از آن بود که این جمعیت رفته به رفته کمتر شد و سپس مسئولان تصمیم گرفتند که مسابقهای سالانه در آخر هفته «روز یادبود» برگزار کنند. برگزارکنندگان مسابقه ایدههای مختلفی برای این مسابقه مخصوص داشتند اما دست آخر همگی قبول کردند که مسابقه شامل ۲۰۰ دور در پیست ۲.۵ مایلی یا به عبارتی مسابقهای ۵۰۰ مایلی باشد.
افراد بسیاری فکر میکنند که ایندی ۵۰۰ یک مسابقه کاملا آمریکایی بود و تنها در چند دهه گذاشته نقش غیرآمریکاییها در آن بیشتر شده بود اما واقعیت این است که تا قبل از جنگ جهانی اول، چندین راننده اروپایی موفق به قهرمانی در این مسابقه شده بودند. بعد از جنگ جهانی هم در سال ۱۹۲۰، رانندهای فرانسوی به نام گاستون شورولت (که برادر کوچکتر لوئیس شورولت محسوب میشود و نام کارخانه از روی او برداشته شده است.) ایندی ۵۰۰ را برد. بعد از آن یک دوره ۶۸ ساله وجود داشت که تمام آنها را آمریکاییها برده بودند. تنها استثناها سالهای ۱۹۶۵ و ۱۹۶۶ بودند که به ترتیب بریتس جیم کلارک و گراهام هیل این مسابقه را بردند.
جالب است بدانیم که در زمانهای قدیم از ورود رانندههای خانم به این مسابقات جلوگیری میشد و حتی خبرنگاران زن نیز اجازه حضور در پیست را نیز نداشتند. اما از سال ۱۹۷۱ ورود آنها نیز آزاد شد و حتی رانندگانی مثل سارا فیشر ۹ بار در این مسابقات شرکت کرد و رکورددار حضور زنان در این مسابقات است.
قوانین این مسابقات به شرکت کنندگان این اجازه را میدهد تا با ۲ ماشین خود را معرفی کنند. یکی به عنوان ماشین اصلی مسابقه و دیگری به عنوانه ماشین پشتیبانی. این ماشینها باید معاینات فنی سخت گیرانهای را پشت سر بگذارند تا اجازه شرکت داشته باشند. برخی از این معیارها عبارتنداز حداقل وزن، قطعات تایید شده و تجهیزات ایمنی.
جالب است بدانیم که مسئولین برگزاری این مسابقات برای بالا بردن تعداد تماشاگران حاضر در پیست و افزایش فروش بلیت، مانع پوشش زنده تلویزیونی آن میشدند. این روند تا سال ۱۹۸۶ نیز ادامه داشت و بالاخره کانال ABC تصمیم به پخش کامل و زنده این مسابقات گرفت، اما باز هم به تقاضای پیست، این رویداد بر روی آنتنها با کمی تاخیر پخش میشود.
در حال حاضر نیز این رویداد رانندگی مورد توجه خیلی از مردم دنیا قرار گرفته است و رانندگان مطرحی در سطح دنیا علاقه به شرکت در این رویداد دارند. در کنار تولیدکنندگان آمریکایی، برندهای خودروسازی معتبر دنیا نیز علاقه خود را برای حضور در این رویداد نشان دادهاند.